Situada no concello de Vimianzo, é unha construción con restos románicos que data da primeira metade do século XIII. Na portada norte da igrexa destaca un tímpano co relevo dunha figura humana sobre un cuadrúpede que podería estar representando a San Martiño partindo a capa. Esta pode que sexa unha proba da relación do mosteiro existente nesta vila co compostelán de San Martiño Pinario. Polo tanto, a igrexa formaría parte deste antigo mosteiro de orde bieita do que aínda se pode ver algún resto a carón da igrexa. O mosteiro e a igrexa foron queimados polas tropas napoleónicas no 1809.
A igrexa está formada por unha nave única e o presbiterio, cunha cuberta abovedada con arcos faixóns. Un arco de canón apuntado dá acceso á capela maior. Aquel presenta unha rica moldura envolveita por unha arcada axadrezada. No interior aínda se conserva a bancada onde se sentaban os monxes.
No exterior da igrexa destacan os canzorros xeométricos e historiados.
Aquí, en Baíñas, é onde Enrique Labarta ambienta o seu conto “O rei que rabiou”:
“Corrían os tempos de Maricastaña…
…eisistía naquela época un podeiroso reino na comarca chamada hoxe de Xallas, partido xudicial de Corcubión e no mesmo lugar onde din que Cristo dou as tres voces.
A capital de tal reino era Baíñas, manífeca cidá, tres varas e médea máis grande que Babilonia…”.
